Nais kong i-SHARE itong napaka-INSPIRING story ng isang OFW. Sana makakuha kayo ng leksyon after ninyo mabasa ang storya na ito lalo na kung ikaw ay isang OFW...
.
Abalang-abala kaming magpapamilya noon. Kadarating kasi ng aking asawang si Vic galing sa Qatar. Doon siya nagtatrabaho, mag-aapat na taon na. Sama-sama naming binubuksan ang Balikbayan box na pasalubong niya sa amin.
.
“Daddy, nandito ba iyong ipinabibili kong gadget?” tanong ng aking pangalawang anak ni si Lance, siyam na taong gulang na siya.
.
“Siempre naman, basta ikaw nanginginig pa” sagot naman ni Vic. Napapansin ko na matamlay ito, nakaupo lamang siya sa sofa at pinanonood kami. Medyo nangutim ang kaniyang balat at bahagya siyang pumayat. Nakaramdam ako nang pag-aalala pero iniisip ko na baka pagod lamang ito.
.
Napuno ng ligaya ng buong bahay, tuwang-tuwa ang tatlong anak namin sa mga naipasalubong sa kanila. May mga damit, gadget, relo para sa panganay naming si Desiree at mga laruanng Barbie doll para sa aming bunsong si Lizzy. Siempre mayroon din ako, make-up kit he he.
.
Nang kinagabihan habang nag-uusap kami sa aming kwarto ay napabuntung-hininga si Vic
.
“Para saan naman iyon Mahal?” tanong ko sa kaniya
“Ewan ko, kung ako kasi ang tatanungin ayaw ko nang bumalik sa abroad” makahulugang sabi nito
.
“Bakit naman, may problema ba?” tanong ko sa kaniya
“Nami-miss ko kasi kayo ng mga bata eh” mahinang sagot nito
“Nasasa-iyo iyon. Pero, paano iyan wala pa tayong ipon” sagot ko naman at inilitanya ko ang kinapuntahan ng pera na ipinadadala niya.
.
Napabuntung-hininga siya at nagyaya nang matulog.
Isang buwan lamang ang itinagal ni Vic sa amin at bumalik na siya sa Qatar.
.
Dating mekaniko si Vic sa Pilipinas at ako naman ay manicurista sa isang salon nang magkakilala kami. Nagligawan kami at nagpakasal, biniyayaan kami ng tatlong anak. Naipasya ni Vic na mag-abroad para makaipon kami ng pera na gagamitin para magkaroon siya ng sariling talyer; kaya pumunta siya sa Qatar.
.
Masakit sa amin ng mga bata na umalis siya, pero napawi ang hirap ng aming loob nang magsimula ng magpadala ng pera at mga balikbayan boxes si Vic. Tuwing tatawag siya ay pabili nang pabili ng kung anu-ano ang mga bata. Naging updated sila sa mga modernong gadget at nakapag-aral pa sa private school.
.
Naipa-renovate ko na rin ang bahay, pinalakihan ko ang kusina at nagdagdag ako ng isang kwarto. Ibinigay ng mga magulang ko ang bahay at lote na iyon, pero maliit lang ang bahay kaya inayos ko. Nakabili na rin kami ng mga modernong appliances gaya ng microwave, oven, toaster, HD TV, magagandang furniture at kung anu-ano pa.
.
Hindi na rin ako nagtrabaho at pumirmi na lamang sa bahay. Malaki ang aking iginanda dahil nabibili ko ng lahat ang mga bagay na kailangan pati ang mga gusto ko. Natuto na rin akong magpahid ng mga creams sa aking mukha at hindi ako lumalabas ng bahay kapag mainit.
.
Akala namin ay wala nang katapusan ang nararanasan naming kariwasaan sa buhay. Aaminin ko na naging maluho kaming mag-anak at kaunti lamang ang naitatabi ko sa tuwing nagpapadala si Vic. Kasi naman ay kuryente pa lang ay napakamahal na ng singil, dahil siguro ito sa napakarami naming appliances. May pagkakataon din kasi na pinipilit kong magnegosyo pero laging lugi at palpak. Hindi pala lahat ng tao ay maaring mag-negosyo.Napakahalaga pala ng pag-iipon.
“Noong minsan ay tumawag ako kay Vic, siyam na taon na siya noon sa abroad.
.
“Mahal, hinihiling ni Desiree ang engrandeng Debut” paalam ko sa kaniya
.
“O sige lalakihan ko ang padala para sa party niya” walang gatol na sagot ni Vic
.
Ganyan talaga ang aking asawa, napakaresponsable, napangiti ako. May pagkakataon na kunwari pa ay nagtatampo ako, sinasabi ko na baka may babae na siya o baka hindi na niya ako mahal. Pilit niya akong inaalo. Sigurado ako na tapat ang aking asawa dahil bantay-sarado siya ng pinsang kong si Buknoy; magkasama sila ni Vic sa trabaho.
.
Halos dalawandaang libong piso ang nagastos namin sa debut ni Desiree. Hindi natapos doon ang luho ng mga bata. Noong minsang tumawag si Vic ay nakiusap ang aming bunso na ipa-air-con ang hahay dahil gusto daw niyang pumuti. Dahil dito ay nagpadala ng malaking pera si Vic, ini-renovate na naman ang bahay at kinabitan ito ng dalawang aircon.
.
Nag-asal mayaman na rin ako at Donya ang tawag sa akin ng aking mga kaibigan. Bumili ako ng mamahaling damit at mga alahas bukod pa sa ipinadadala ni Vic. Ang anak kong lalaki ay naging maporma rin at ngayon ay nagpapabili pa ng motorsiklo. Hanggang sa isang araw, tumawag sa akin ang pinsan kong si Buknoy. Nagtaka ako dahil hindi naman siya tumatawag sa akin. Nakakausap ko lang siya kapag tinatawagan ako ni Vic.
.
“Pinsan, huwag ka sanang mabibigla” panimula nito
“Ano iyon, may problema ba? Nambabae ba si Vic?” tanong ko sa kaniya
.
“Hindi siya nambabae, pero binawian siya ng buhay dahil sa atake sa puso” malumanay na sabi nito.
.
Napaupo akong pasalampak sa sahig. Namatay ang aking asawa, hindi man lang namin nakita. Paano na kami ngayon?
Nagpapalahaw ako, sinundan na rin iyon ng iyak ng mga bata nang malaman nila ang sinapit ng kanilang ama.
.
Matagal na palang dinidibdib ni Vic ang sakit sa puso, ayaw lang sabihin sa amin. Kaya pala gusto na niyang umuwi, pero napilitang bumalik para lang sa amin. Ngayon ay nawala na siya. Marahil dahil sa pagod dahil nagtatrabaho pala siya doon sa dalawang kumpanya at halos wala nang pahinga masuportahan lang ang luho namin.
.
Dalawang buwan muna ang nakalipas bago namin nakuha ang bangkay ni Vic, nakalagay lamang ito sa kabaong na kahoy. Inilipat namin ito sa mas disenteng kabaong at inihatid na sa huling hantungan. Kahit paano ay nag-ambag ang kaniyang mga kasama para sa amin at tinulungan naman kami ng OWWA kahit paano.
.
Malaki ang nabago sa buhay namin nang mawala si Vic. Hindi matanggap ng aking mga anak na wala na rin ang luho na tinamasa nila. Nahinto sa pag-aaral ang mga bata. Hindi sila masanay-sanay sa hirap dahil lumaki sila sa luho. Naipagbili na rin namin ang iba naming gamit para may makain kami at maibayad sa mga bills.
.
Sana, nag-ipon ako. Sana, hindi puro luho ang inatupag naming mag-anak. Sana hindi ko sinanay sa luho ang aming mga anak. Ngayon, magsisi man ako ay wala na.
.
Damang-dama ko ngayon ang hirap. Kung anu-anong trabaho ang aking pinapasok at bumalik ako sa pagiging manicurista, mabuhay lang kami. Sayang, sana hindi ako naging maluho. Pagsisisi na dadalhin ko hanggang sa huli.
.
**Credits to Rachel Astrero**
.
P.S. - Please ‘LIKE & SHARE’ this inspiring story sa lahat ng kakilala mong OFW, kaibigan at kamag-anak na nasa ibang bansa working as an OFW. Thank you and GOD bless!
Post a Comment